zondag 22 februari 2009

Overstap naar Wordpress

Na heel wat beraad, getwijfel en ernstige overpeinzingen is het besluit gevallen: ik stap over naar Wordpress. Van de dag dat ik op blogger zit heb ik me geërgerd aan het feit dat de foto's zo klein weergegeven worden. Ik besef dat er oplossingen zijn, maar het lukt me niet om ze toe te passen. De html-codes van mijn template herschrijven is toch iets te hoog gegrepen voor mij. In mijn luttele pogingen lukte het me wel om mijn tekst breed te krijgen, maar dan verplaatste mijn zijkolom zich plots belachelijk naar beneden en de foto's bleven even klein.

Ik heb dan enkele weken geleden ook een accountje op wordpress geopend om wat aan prospectie te doen en wordpress eens te testen. Ik merkte dat er enkele nadelen zijn (zo heb ik in mijn voorkeurstemplate geen blogroll in de zijkant, want anders overlapt die mijn foto's en dat staat amateuristisch.), maar het heeft toch vooral veel voordelen.

Alerte bezoekers zullen misschien gemerkt hebben dat er op wordpress een blogje ontstond waar alleen wat foto's op verschenen. Maar het wordt al snel wat onnozel als je er verschillende blogs op na gaat houden. De inspanningen zijn de resultaten niet waard.
Er moest dus een 'knoophakking' komen. Ik verhuis.

Ik schreef hier 135 berichten op zeven maanden en leerde veel bij van jullie commentaren en de ervaringen. Ik zal dit vanzelfsprekend verderzetten bij wordpress. Ik hoop natuurlijk dat de enkelingen die mij tussen hun favorieten of bij hun blogroll hadden staan, deze adreswijziging zullen doorvoeren. Een tienduizend mensen kwamen sinds juni 2008 naar deze blog en ik vond het een fijn publiek. Ik zou het niet willen verliezen. Hopelijk verhuizen jullie dus met mij mee. Naar www.ysabje.wordpress.com... Zij die dat niet doen: ik zal jullie missen...

donderdag 19 februari 2009

Een bronzen wagen op een stenen boot

Op het zuid staat een wagentje met een kleur die ik persoonlijk nooit zou kiezen. Iedere keer als ik het zie moet ik aan pistache-ijs denken of aan lelijke trainingsbroeken in 'para-stof' (gecombineerd met roze streepjes). Ik word altijd een beetje misselijk van de kleur.

Maar een tijdje geleden stond het lelijke autootje zo geparkeerd dat het een nieuwe associatie bij me opriep: ik zag dat het een 'bronzen' autootje was. Sindsdien vind ik het minder lelijk. Nu doet het me denken aan de ark van Noah, maar ik weet totaal niet waarom. Misschien omdat de fontein/beelden in de volksmond ook wel 'de Stenen Bootjes' genoemd worden. Maar het blijft toch een vrije associatie...

woensdag 18 februari 2009

Koudwatervrees

In oostduinkerke, waar mijn schoonouders wonen, is er een openluchtzwembadje. Het zag er wat mistroostig uit...

dinsdag 17 februari 2009

Justitiële draak

Ik woon nu enkele maanden vlakbij het nieuwe justitiepaleis - aka Vlinderpaleis... De meningen daarover zijn erg verdeeld. Sommigen vinden het mooi, anderen afschuwelijk. Ik vond het aanvankelijk wel mooi, maar ook mijn mening is verdeeld. Voor mijn werk moet ik vaak op de jeugdrechtbank zijn en iedere keer op nieuw voel ik een plaatsvervangende schaamte. De jeugdrechtbank is niet via de hoofdingang, maar een klein deurtje vlakbij de lift. De entree is dus al naar de knoppen. Je komt dan direct in een smal gangetje waar de zittingzalen zijn. Vaak is er een heftige strijd tussen ouders om het hoederrecht van de kinderen, conflicten zijn veelvoorkomend. Waarom maken ze die gang dan zo smal?!

Je ziet overal kabels lopen van de lampen aan het plafond, en op vele plekken is het kale beton. Als je bij de kabinetten van de jeugdrechters moet zijn dan heb je een zielig wachtzaaltje, met een kinderachtig knalblauw tapijt en een niet passend houten kastje met drie stukjes speelgoed. Uitzicht: dor gras tussen de twee hoofdgebouwen. Erg deprimerend. Koffie is er niet te krijgen. Nergens.

Onlangs zat ik er weer en er werd wat smalend gedaan over het gebouw door de aanwezigen in het wachtzaaltje: enkele advocaten, wat cliënten, een paar hulpverleners. Eén man hief vrolijk de handen ten hemel, draaide met zijn ogen en riep spottend: "dit is nu justitie!" En het armieterige plafond leek wel van karton (maar eigenlijk is het van beton en is de vloer van karton...). "Het Vlinderpaleis!" riep een van de advocaten, "Ik sidder op mijn benen!" Het was een grappig moment, maar het was ook wel een beetje schrijnend.

Ik zie het nu iedere dag en met de zilveren schubben vangt het veel licht. Ik vind het al lang niet meer mooi, maar vaak wel interessant. En als ik door mijn fotobestandjes scroll dan merk ik dat er toch heel wat justitiepaleisjes bijzitten. In het donker blijft het er uitzien als een draak...

Grotere foto op ysabje.wordpress.com

zondag 15 februari 2009

Engelen zijn van alle tijden...

Grotere foto op ysabje.wordpress.com

Reisbaby

Ik kreeg onlangs van de fotograaf Filip Van Roe de opmerking dat de foto's die ik van mijn zoontje Tadeusz op mijn blog zet vaak kwalitatief minder zijn dan de andere. Ik denk dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben. Een foto van Tadeusz is, in mijn ogen, per definitie al geslaagd.
Maar ja, enkele foto's van het kind in Rome moesten er wel gemaakt worden... Hij was er immers ook en nu is er tenminste bewijsmateriaal.

Omdat we een hotel hadden waar ze geen kinderbedjes hadden moesten we voor Tadeusz een tentje meenemen. Wij op hotel, hij in de tent.

vrijdag 13 februari 2009

Romeinse Srilankanen

In Rome botsten we ook nog op een betoginkje van Srilankanen. Ik vermoed dat het Tamils waren die streden tegen de genocide, vermoorde kinderen en zo, maar echt zeker ben ik er niet van. Ik heb heb mijn kans gezien om een paar fotootjes te maken, maar ik blijf het toch niet evident vinden om mijn lens in iemand z'n gezicht te duwen... Update: deze foto trof ik ook nog aan tussen het reeksje en wilde ik er gauw nog aan toevoegen...

donderdag 12 februari 2009

Citytrip

Rome is een geweldige stad. Ik heb weer een massa foto's gemaakt. Veel klassieke gezinskiekjes, maar ik heb toch ook getracht om andere dingen te zien en vast te leggen. Ik zag heel wat vreemde en grappige dingen. Het was geen eenvoudige reis, zo met een baby het vliegtuig op. We zijn er in geslaagd om van onze vertrekdag een ware nachtmerrie te maken, maar daar vertel ik later misschien wel meer over.

De trevifontein viel me reuze mee. Ik had een groot plein met een reusachtige fontein verwacht, maar het bleek een klein pleintje te zijn met een reusachtige fontein. Het was er zowaar gezellig.

Qua verkeer is Italië het land van de kleine voertuigen. Overal scootertjes, piepkleine camionnetjes op drie wielen, autootjes, nauwelijks groter dan een fiets.

En hun zebrapaden liggen niet overal even logisch.

Engels kunnen ze niet zo goed, die Romeinen. Ze trekken hun plan wel en als toerist hebben we er weinig last van gehad. Maar aan het colloseum stond wel een kraampje waar ik me toch vragen bij stel...

We zagen de (idiote) paus ook, toevallig. Zo ver weg dat die man zit! Zien jullie 'm? Ik wilde mijn schoen er nog naar gooien, maar ik besefte tijdig dat ik weinig kans maakte om hem te raken. Misschien daarom dat ie zo ver weg zit?

Maar we zagen ook echt wel mooie dingen. Wat een stad! Wat een geschiedenis! Wat een klasse, die Italianen!

De antennes zijn mijn favoriet...

dinsdag 3 februari 2009

Rome

Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat ik nog in een vliegtuig stapte. Als ik het nareken blijkt de eeuwigheid maar een jaar of acht te zijn. Maar het is nog eens zover: we vliegen naar Rome. Zo'n staen mastodont is natuurlijk iets anders dan met echte pluimen vleugels naar ginder flapperen, maar het blijft indrukwekkend. Baby Tadeusz gaat mee. Zijn eerste vlucht. Hij zal er zich later niet zo veel van herinneren, maar we wilden hem toch meenemen. Kwestie van het aantal toegelaten kilo's handbagage toch vol te krijgen.

Sven en ik hebben deze korte citytrip al maanden geleden vastgelegd. We wilden oorspronkelijk met een Flairbon gaan, maar toen ik in het reisbureau vertelde dat we een baby mee wilden nemen bleek dat niet te gaan. Ze wilde wel even uitrekenen wat het zou kosten zonder de Flairbon... En wat bleek: het was goedkoper! Het scheelde maar een euro of vijf, maar toch. Als mensen denken dat de Flair altijd ongelofelijk goedkope aanbiedingen heeft, vraag toch maar even om het gewone tarief eens op te zoeken. Wij hebben voor minder geld een driepersoonskamer en we nemen een vliegtuig met een baby bij. En we gaan ook naar de mooiste stad ter wereld (naar het schijnt). Maar dat kan je met de Flair ook...

maandag 2 februari 2009

Zandmannetjes

In een leven waarin slaap een kostbaar goed is, waar altijd tekorten van zijn, was de zandmannetjesweg in Oostduinkerke een straat van hoop. Zandmannen wonen inderdaad aan de kust, lijkt me. Want daar is er zand.
Hoe ze eruit zien is mij wel altijd een raadsel geweest. Ik denk aan kleine kabouterachtige wezentjes met een grote neus. Maar misschien zit ik er wel helemaal naast.

Sinds de geboorte van Tadeusz, zo'n elf maanden geleden, heb ik menigmaal overwogen om een zandmannetje in te huren om bij ons af en toe met zand te komen strooien. Dat zou toch met dienstencheques te regelen moeten zijn, niet? Een zandmannetje zou in de eerste plaats mijn zoontje wat slaapzand in de ogen mogen strooien. En goed veel ook. Dat hij het er pas tegen de ochtend uitgeslapen heeft. En dan mag er bij ook wat zand geleverd worden. Want hoe later het wordt, hoe wakkerder ik mij voel. En 's ochtends plakken mijn ogen nog dicht...

Verder passeerden we aan de kust nog een kerk. Dé kerk. Ze trekt iedere keer weer mijn aandacht en iedere keer wil ik foto's maken, maar ik deed het tot gisteren nog nooit. De kerk wordt al een beetje een obsessie. Ze is vreemd en bruin en trekt mij in al haar lelijkheid erg aan. De reusachtige Jezus die er aan de voorgevel hangt is zo buiten proportie dat het griezelig is. De eerste foto ('s nachts) is om te tonen hoe reusachtig 'onzelievenheer' wel is. In de tweede foto (overdag) lijkt het voor mij net alsof hij de klok net weggegooid heeft, of hij reikt ernaar, of hij heeft ze net losgelaten en valt nu naar beneden...